دیتا بایندینگ (Data binding) چیست؟

انواع دیتا بایندینگ

انواع مختلفی از تکنیک‌های اتصال داده وجود دارد که معمولاً در توسعه نرم افزار استفاده می‌شود.

• پیوند داده یک طرفه  (One-way data binding)

در این روش داده‌ها در یک جهت جریان پیدا می‌کنند. از این روش برای نمایش داده‌های استاتیک استفاده می‌شود.

• پیوند داده دو طرفه  (Two-way data binding)

این نوع از اتصالات به داده‌ها اجازه می‌دهد تا در هر دو جهت، بین منبع داده و رابط کاربری جریان پیدا کنند. این اجازه می‌دهد تا تغییرات ایجاد شده توسط کاربر بلافاصله در داده‌های اساسی منعکس شود و بالعکس.

• صحافی یکباره داده  (One-time data binding)
  

مثل اتصال داده یک طرفه است، اما داده‌ها فقط یک بار در زمان بارگیری اولیه به رابط کاربری متصل می‌شوند. این می‌تواند برای سناریوهایی که داده‌ها ثابت هستند یا به‌روزرسانی‌های UI مورد نیاز نیست، مفید باشد.

• پیوند داده مبتنی بر رویداد  (Event-driven data binding)

تغییرات در رابط کاربری باعث ایجاد رویدادهایی می‌شود که منبع داده را به روز می‌کند. این اغلب در سناریوهایی استفاده می‌شود که در آن تعامل کاربر با رابط کاربری باید منجر به تغییراتی در داده‌های اساسی شود.

• پیوند داده مشروط  (Conditional data binding)

این نوع اتصال به توسعه دهندگان اجازه می‌دهد شرایطی را مشخص کنند که تحت آن داده‌ها باید به رابط کاربری متصل شوند. این می‌تواند برای نمایش عناصر یا داده‌های مختلف UI بر اساس معیارهای خاصی مانند مجوزهای کاربر یا وضعیت برنامه مفید باشد.

• پیوند داده مبتنی بر الگو  (Template-based data binding)

اتصال داده مبتنی بر الگو شامل استفاده از الگوها برای تعریف ساختار UI بر اساس داده‌ها است که امکان تولید پویا عناصر UI را بر اساس منبع داده فراهم و نمایش لیست‌ها یا مجموعه‌ای از داده‌ها را در UI آسان‌تر می‌کند.