IP مخفف Internet Protocol به معنای پروتکل اینترنت است. آی پی یک پروتکل ارتباطی در شبکه است که امکان شناسایی و مکان دستگاهها را فراهم میکند. در واقع IP شناسهای است که با استفاده از آن میتوانیم بین دستگاههای موجود در شبکه تمایز ایجاد کرده و آنها را از یکدیگر تشخیص دهیم.
هر دستگاهی که به شبکه اینترنت یا هر شبکه دیگری متصل میشود، یک آدرس IP منحصر به فرد دریافت میکند که این آدرس به عنوان شناسه آن دستگاه در شبکه عمل میکند. آی پی به دو نسخه اصلی تقسیم میشود: IPv4 و IPv6. نسخه IPv4 با آدرسهای 32 بیتی محدودیتهایی از لحاظ تعداد آدرسها داشت. به دلیل افزایش تعداد دستگاههای متصل به اینترنت، نیاز به نسخه جدیدتری به نام IPv6 که از آدرسهای 128 بیتی استفاده میکند، به وجود آمد. IPv6 توانسته مشکل کمبود آدرسهای آی پی در دنیای رو به رشد اینترنت را برطرف و امکان گسترش شبکههای اینترنتی را فراهم سازد.
پروتکل IP با پروتکلهایی مانند TCP و UDP همکاری میکند تا انتقال دادهها به طور قابل اطمینان و کارآمد صورت گیرد. این پروتکلها به دستگاهها اجازه میدهند تا بستههای داده را به شکل تکههای کوچک تقسیم کنند. سپس از طریق شبکه به مقصد ارسال کنند، جایی که دوباره این بستهها به شکل اصلی خود سرهم میشوند.
نقش اصلی IP در این فرایند، مسیریابی و هدایت این بستهها از مبدا به مقصد است و از آنجایی که هر بسته داده ممکن است از مسیرهای مختلفی عبور کند، آیپی به طور هوشمند مسیریابی لازم را انجام میدهد تا بستهها به درستی به مقصد نهایی برسند.
همچنین IP پایهای برای بسیاری از فناوریهای جدید و پیشرفته مانند اینترنت اشیا (IoT)، شبکههای ابری و ارتباطات بینالمللی است و نقش کلیدی در توسعه و رشد اینترنت ایفا میکند. در این صفحه با مقالات مرتبط با IP آشنا میشویم.